I think being rich is relative..
May 5, 2010 
I don’t think that I’m poor. But some people may think I’m poor.
Still, others think I’m rich because I always go out with friends, watching movies or eating out.
But I think it’s all a matter of how much a person wants.
I don’t think I’m poor because I think my father earns enough for our family.
We are able to eat regularly. My siblings and I all went to good schools.
But does that make us rich? Not really, I just don’t think we’re poor.
Let me give an example.
Person A has a car.
Person B envies Person A and also wants a car. But he thinks he doesn’t have a car and couldn’t buy a car because he doesn’t earn enough. He then starts to feel poor, as compared to Person A.
Person C doesn’t envy Person A. He doesn’t think he really needs a car and feels convenient just commuting. He doesn’t feel that he’s poor as compared to Person A.
So why am I up at this time having this theory?
Here’s the thing…
I have a friend who thinks their family is poor and he always makes it sound like so that he has to forget the type of work he wants because he has to think about this other type of work wherein he can earn more for his family.
So I asked him why he feels the need to accept the job which earns more when he clearly wants this other job which I don’t think earns that little the way he makes it sound like so.
So I asked him, how much they need in a month.
And he told me, Php 70, 000.00! And I was shocked.
I’m not sure how much our family of three (my brother doesn’t live with us) needs in a month to survive but I’m sure we don’t use up Php 70, 000.00.
And he lives with only his father.
So I told him, I think they need to cut on some of their expenses so they won’t have to use 70 thou a month.
Then, last Tuesday, a friend offered me a job. I thought it had something to do with call center or tutorials which I’m both open to.
But turns out it was another buy and sell thing.
I was already offered this job around 2 years ago but I refused.
The salary sounds promising. These people kept telling me I’ll earn a lot and that in less than a year I can already buy a car.
And they stressed the fact that this work isn’t illegal and that DTI knows about their existence.
But I just don’t feel drawn to it. It’s too risky for me.
Besides, no matter how much they promise me this dreamy lifestyle, I just don’t feel tempted.
Which led me to think that being rich is relative.
The guy asked me if there was any way I can earn as much as they do without having to work as hard as others who earn that much do.
And I told him I don’t think I need all that money. Which he didn’t buy.
So I told him, people only feel poor because as their income rises, so does their consumption (basic econ).
But if they cut on their consumption, then they can save more.
The guy who was talking to me laughed and said that there was no a way a person can reduce his consumption.
He told me that people, especially the youth, always want more.
They need to always have the latest gadgets and all the other luxuries.
And I just kept quiet and let him ramble on because I don’t think he would have even believed me had I told him.
I bought my first cellphone with my own money. 3 out of the 5 cellphones I have had in the past were all bought by me. I didn’t ask my father to buy me a cellphone.
The first time my father bought me a cellphone was already in college. And the second one he bought me last year after I lost the phone my sister let me use after my phone failed to work.
Besides I’m not the type of person who has to have the latest unit just so I can compete with other people.
I’m contented with whatever phone I have as long as I can call and text using it.
So no, I don’t think it would be impossible to reduce my consumption.
I also noticed that last year, after having a part time job, I started to ride cabs more often.
If I was already running late, or I think that it’s too hot to ride the jeepney, I would choose to ride a cab.
But then come 2010, I realized how much money I was using just riding the cab, so I stopped riding cabs.
And it wasn’t that hard at all.
I would lie if I say that I don’t want a car.
I want a car, and a laptop, and a lot more.
But I don’t think that I NEED all these things.
Makes sense right? Wanting and needing something is different.
And wanting some things I can’t have (well, not at this moment) doesn’t make me feel poor.
I get all the things I need and I think that’s enough.
These people who offered me the job may think I’m stupid not to accept their offer, after all the promises they made me, such as earning a lot and being able to buy a car, and so on…
But I’m satisfied with this lifestyle.
I’m not so desperate that I would jump at any job offer I get.
And no matter how much they tempt me, I don’t think I’ll be doing that sort of thing.
I’m just not the business-minded person.
Para lang malinaw…
Nahanap ko na ang lalaking pakakasalan ko.
Yan ang linyang binitawan ko ilang araw na ang nakalipas.
Madami tuloy nagtatanong, sino? Bakit?
Iclarify ko na lang din siguro.
Hindi ako in love okay?
Wala akong nararamdamang love for him.
Siguro, oo in love na nga ko para mabitawan ang linyang ganyan kabigat.
Pero hindi sa kanya kundi sa idea ng pagkatao niya.
I shall borrow a line from a friend: “If you’re a girl, why not him?”
At oo, babae pa din ako. Hahaha! (Parang may contestation ba about this?)
Nakakainlove naman talaga kasi siya eh.
Ang tulad niya ang taong pipiliin mong pakasalan.
Oo. At kung may magtanong ulit, ang masasagot mo lang: “At bakit hindi siya?”
Siguro nabigla lang din iyong iba kong kaibigan.
Lagi ko kasing sinasabi na ayaw ko magpakasal.
Katoliko ako at I consider marriage to be sacred kaya kung ako papapiliin, huwag na lang.
Wala kasing forever sa vocab ko kaya ganito ako mag-isip.
Kung pagkakaibigan nga nasisira paano pa iyong mag-asawa?
Kung sa kaibigan nga hindi magawa ng tao magcommit, paano mo siya aasahang kaya niya pag kinasal siya?
Sorry naman, ganito lang talaga ko.
So ayun, nabigla na lang ang mga tao ng sabihing kong nahanap ko na siya.
Iyong lalaking pakakasalan ko.
Pero sorry to break your bubble, hindi ako in love.
Gusto ko lang iyong pagkatao niya, pero not necessarily him.
Hehe, pero kinikilig ako pag pinag-uusapan siya.
Lol, ang gulo ko. Haha.
Nasabi ko na ito kay Dheu eh. Nagkita kasi kami at nagpakuwento siya about “him”.
I’m a very energetic person. Wild at aggressive sa paningin ng iba.
Hindi ako wild tulad ng konsepto ng “wild” ng ibang tao pero oo maypagka nga. Haha!
Hindi kasi ako iyong traditional Filipina na dapat mahinhin, masunurin, etc.
Magaslaw ako, sabi nga ni Bumcheol, boyish.
Hindi ako mapakali sa isang lugar.
Maypagkadominating at demanding din.
Hindi ako kakayanin ng partner ko.
Uubusin ko ang energy niya. (Lol, why did that sound so…)
Pero siya… Siya iyong tipo na magagawa niyang balansehin iyong personalities namin.
Hindi ko siya lalamunin.
(Baka ako pa lamunin niya… Hahaha! Natatawa ko kahit dapat seryoso toh…)
Na kung kakailanganing magadjust, magagawa niya. (Ayiiieee, ayan na naman ako…)
Magagawa niyang makipagcompromise sakin.
Hindi tulad ng iba.. *frowns* (At siyempre kinompare ko sila?)
Tsaka pumayag na din si daddy*. Hehehe…
Base daw sa pagkakakilala niya sa kanilang dalawa, dito na siya.
At siyempre talagang hiningi ko ang approval. Mabait kasi akong anak.
Ewan ko lang sina ate** kung boto sila dito over doon sa isa.
Pero actually mahirap din.
Untouchable kasi siya. Mahirap siyang landiin. Bwahahaha!
Kaya mukhang hanggang doon na lang talaga ko sa idea ng pagkatao niya.
Mukhang imposibleng makuha iyong mismong tao. Hahaha!
Anyway, hanggang dito na lang muna.
Next time ko na kayo ulit babalitaan kung may progress kami.
Notes:
* Si Paulo iyong tinutukoy kong daddy dito.
** Sina Emma at Bea ang ate ko, kung hindi pa kayo pamilyar sa family tree namin.
Ewan ko ba..
Hindi ko alam kung tanga ko o in love.
We’re total opposites pero still, here I am…
Kahit may mga bagay na hindi mo ko maintindihan..
Kahit may mga bagay na alam kong we won’t totally agree upon..
Andito pa din ako.. *sighs*
Natatakot ako kasi baka nga seryoso na toh..
Natatakot ako kasi ayoko ma-in love.
Ayoko mafall ng tuluyan sa isang tao.
Ayoko ng ganoong feeling.
Kung iyong iba hinahanap iyon, ako hindi.
Kung pwede iwasan, iiwasan ko.
Hangga’t pwede iwasan, iiwasan ko!
Pero ikaw ano? Andyan ka! Paligid-ligid..
You make it hard for me na iwasan iyong ganitong feeling.
For a long time, a very long time, hindi ako nakaramdam ng ganito.
Tapos ikaw lang pala? Sayo lang pala?
Twice pa lang akong umiyak dahil sa lalaki.
Iyong isa bata pa ko noon so understandable iyon.
Iyong pangalawa matanda-tanda na ko.
Tapos ikaw… Gaaaahh! Naiinis ako..
Ayoko nga kasi ng ganito okay?
Hindi ako iyong tipo na makikipagcompromise.
Sabi ko nga kay Bea, kung gusto mo ko, ikaw iyong magadjust.
Pero bakit pag sa’yo I’m willing to do that?
Ika nga ni Bea: “You’re willing to break your rules for him.”
Hindi ako iyong tipong maghihintay, pero ginagawa ko iyon for you.
Hindi ako ganoon kapasensyoso, pero bakit sayo nagawa ko?
Pag may gusto kong sabihin, I don’t hesitate to do so.
Pero pag may kinalaman na sa’yo, napapaisip muna ko kung dapat ko bang sabihin o hindi.
Pag kasama kita, pinapatay ko iyong mp3 ko.
Hindi ko iyon ginagawa sa ibang tao.
Para sakin kasi, kung gusto nila ko kausapin, mageeffort sila.
Pero sa’yo, nageeffort ako.
Nagtatanggal ako ng earphones para lang malaman mo na I’m willing to listen.
Na nasa iyo ang attention ko kung may gusto ka man pag-usapan.
Dati wala lang sakin kahit anong suotin ko pero ngayon iba na.
Iniisip ko na kung ano iyong dapat kong suotin.
Dapat hindi ganoon karevealing kasi baka kung anong isipin mo.
Dati carry lang na magshorts ako o mini skirt.
Pero ngayon, pag alam kong malaki iyong chance na magkita tayo, nagsostockings ako.
Hindi na pwede iyong pasexy. Dapat decent ng tingnan.
At bakit ganoon? I’m always calm and collected sa harap ng taong gusto ko.
Pero pag sa harap mo na, I crumble into little pieces.
You turn me into a little girl. Samantalang mas matanda ako sa’yo.
At alam mo ba kung gaano ka kanakakainis? Kung gaano kakitid iyang utak mo?
Kung bakit hindi mo magawang matanggap at intindihin na may mga taong sadyang liberated sa paligid mo tulad ko?!
Pero bakit ganoon? Kahit na galit na ko sa’yo… gusto pa din kita makita?
Tama si Bea. I’m willing to break my rules for you.
Maliban na lang sa commitment at marriage. Ibang usapan na iyon.
Willing ako magadjust kasi maliliit na bagay lang naman iyon.
It’s not like kailangan kong baguhin iyong buong pagkatao ko.
Pero ano? Iyon ba ang gusto mo? Na magbago ako totally?
Hindi kasi ako ganoon. Hindi ako iyong conservative at traditional na taong tulad mo.
Oo liberated ako. Hindi ako naniniwala sa courting.
Mahalay ako. Malandi. Green. Nagbabasa ng tarot.
Pero anong magagawa ko? Iyon ang interest ko sa buhay.
Hindi ko naman sinasabing dapat matuto ka din ng tarot.
Hindi ko naman sinasabing dapat maging green ka din.
Ang sa akin lang, sana magawa mong intindihin iyon.
Na sana minsan, isipin mo baka nakakasakit ka na ng damdamin ng ibang tao.
Masyado ka kasing close-minded.
Alam mo ba kung gaano na kadaming tao iyong naturn-off sa’yo dahil sa ganoon mong ugali?
Pero ano? Wala lang sa’yo.
Ewan ko ba bakit ako nandito pa din.
Bakit ganoon pa din iyong nararamdaman ko sa’yo.
Tanga na nga siguro talaga ko.
I Know I’m Demanding…
Why do I get the feeling that everyone’s leaving me?
Sino bang may problema? Ako o sila?
Aminado naman ako sa mga pagkakamali ko.
I know I’m demanding.
Lagi ko yan sinasabi pag may hinihingi ako.
“Sorry ha. Ang demanding ko kasi.”
Pero bakit ganun?
Am I to blame for asking too much for them?
O sila dahil hindi nila magawang magcommit?
Ayoko pa naman sa lahat pag naririnig ko na na they’re quitting dahil hindi na nila kaya.
Dahil madami silang ibang iniintindi.
It may sound selfish, pero again, bakit?
Ako ba walang iniintindi?
Lumang rant na yan mula sakin pero totoo naman eh.
Ako ba walang iniintindi?
I have 4 orgs. 3 dun officer ako.
May acads at family din ako na iniisip.
Before may work pa ko sa gabi. Buti wala na ngayon. Pero diba?
I know may mga nagawa din ako.
Pero bakit hindi ko matanggap iyong excuses nila?
I just try to be understanding and say na okay lang na bitawan na nila iyong trabaho.
Maghahanap na lang ako ng mas kaya magcommit doon sa work.
Pero ewan… *sighs*
Buti na lang andyan pa din iyong iba.
Buti na lang ready pa din sila magtrabaho.
I’m just really thankful for their patience and commitment.
I’m really thankful for everything they’ve done so far.
Kaya ko toh! I know i’m strong. I can pull through.
Less than 3 months na lang at pwede ko ng bitawan iyong work.
Pwede ko na i-let go iyong responsibility ng walang regrets.
I’m moving on.
From all the stress, the ups and downs, the hf/more serious part of my lovelife, etc.
Patapos na ang taon and I want to start 2010 like the way I started 2009.
Masaya. Tumatawa. Ngumingiti. Naiiyak… sa kakatawa.
After being with my elementary classmates and talking about our other classmates, haha.
Nainspire ako na magmove on na.
Kung ayaw mo ang mga nangyari, madali naman magumpisa muli.
Yung mga sobrang sakit na nangyari, di mo yun makakalimutan.
But surely, you can leave it behind and be able to smile again.
Be able to laugh like you used to.
Sabi nga namin ni Bea, mahirap ng ibalik iyong dati.
I’m not completely giving up. Di ko itatapon iyon.
Pero surely, mahirap diba?
Mahirap ibalik ang dati.
But in time, alam ko, naniniwala ako, na maibabalik iyon.
Except sa cellphone.
I’m completely giving up. Di na maiibalik iyon.
Kay ate pa naman ang cellphone na iyon.
Iyong akin kasi talaga nasira. So pinahiram ako ni ate.
Pero ano? Ayun, nawala.
Kasama ng sim card na pinakaiingatan ko.
Madami kasing numbers na nakasave dun.
Numbers ng mga taong wala sa friendster, multiply, facebook o ym ko.
Mga taong once in a blue moon ko lang makita pero nakakatext ko pa.
How do I contact them?
How do I tell them na kahit anong gawin nila, never ng magriring iyong phone.
Yuck, ang drama, hahaha.
Anyway…
I’m moving on na din sa lovelife.
“Nasasaktan ako oh baby, sa tuwing nakikita ka..”
Ayoko ng masaktan pag nakikita ka, yuck, gumaganun?
Kahit sandali lang, nag move on ako kay odi/mister/ano pa bang tinawag natin sa kanya???
Ayun. Pumasok kasi si HF sa eksena.
Ako naman pumatol sa kalokohang iyon.
Pero ayoko na din kay HF.
For three reasons. (Oo ganyan ako ka-logical sa love, talagang naglilista ko.)
One, narealize ko kasi na si odi/mister/insert other names here pa rin iyong gusto ko.
Di ko lang kasi matanggap na out of this world siya kaya ko pinilit mag move on.
Kaya ko pinilit tumingin sa iba, aka HF.
Pero after ilang araw, narealize ko nga na hinahanap ko pa din siya.
Iyong second reason ay dahil sa paguusap namin ni Niqo.
Oo, may problems ako sa commitment. Toxic ako sa word na yan.
Hindi ko alam bakit, pero pag nafifeel kong papunta na sa seryosohan, lumalayo ako.
Sabi nga ni Dale: “You’re a natural at flirting.”
Magaling daw ako lumandi, pero mas magaling ka pa din friend, hahaha!
Ang problema sakin, nilalandi ko ang mga maling tao. Hahaha!
Pag gustong-gusto ko na kasi iyong guy, lumalayo na ko.
Toxic nga kasi ako sa commitment, sabi ni Niqo, haha.
So ayun nga, natakot lang ako na papunta kami dun ni HF.
Paano kung it’s something more than HF-ing na? Oo, ako na ang assumera.
Pero better if lumayo na ko ngayon kaysa lumala pa.
Better kung putulin ko na ang HF-ing na nagaganap.
Iyong third reason ay dumaan lang na parang bula. Hahaha.
Nagtext kasi si Reinna.
Ayaw na daw niya kay tall, moreno dude with glasses.
According daw kasi sa book na binabasa niya na regalo pala ni Pao na ang title ay:
“I Kissed Dating Goodbye”.
Dapat commitment-based ang love at hindi flirting.
Dahil diyan, ititigil ko na ang HF-ing with HF.
At lalayo na kay odi/mister/insert other names here.
Ayun. Buti nga mahaba-haba ang bakasyon (kahit paano).
Matagal-tagal bago ko sila makita ulit.
So here I come 2010.
I’m ready na. And excited na din. ^-^x
Ayoko ng manahimik
Ika nga ni Bea, no regrets.
Ayoko ng manahimik.
Kala niyo ba kayo ang nasaktan?
Hindi kayo ang biktima, kala niyo lang kayo.
Pinapalabas niyong kayo pero hindi.
Kung meron mang nasaktan kami iyon. Kami ni Bea.
Hindi niyo lang kasi alam gaano kahirap ang binubuhat ng Execomm.
Paano ba namin ibabalanse lahat?
Paano kami mananatiling kaibigan niyo kahit na kami ang Execomm.
Kami ang pinapagalitan. Kami ang humaharap sa CIS.
Pinilit kong magtimpi. Nanahimik ako. Nagpasensiya.
Pero napuno din ako. Hindi naman ako robot eh.
Sabi ko naman diba? Tao ko.
Wala ba kong karapatan magalit?
Ano pa’t ako ang presidente?
Hindi niyo kasi ako sineseryoso dahil ako toh.
Mahilig ako makipagbiruan, mahilig ako tumawa.
Nagagalit na ko tumatawa pa din ako.
Paano ba naman ako seseryosohin ng orgmates ko.
Pag alam kong may kasalanan ako nagaapologize ako.
Pero ngayon bakit ko ibababa ang pride ko?
Bakit ako ang unang lalapit?
There’s nothing to apologize for.
May point ako. May dahilan ako para magalit.
At inisa-isa ko iyon sa GA.
Iyong mga taong involved nagapologize.
Si Czar at Myra nagapologize.
Pati si Yanna nagapologize din.
Sila iyong mga involved. Sila ang pinagalitan ko.
Pero bakit iyong mga hindi ko pinagalitan sila ang nagrereact ng ganyan?
Sila ang nagpapalabas na biktima. Sila ang nagpapalabas na nasaktan.
Ia Louisse Guevarra: Muntik ko ng di mabasa lahat dahil sa kakaiyak.T.T (mula sa blog ni Dylan: read it here)
– Bakit ka iiyak? Anong nangyari para maiyak ka?
Nagulat ako ng mabasa ang blog ni Dylan.
“The org and the friendships”..
Bakit? Tinira ko ba ang pagkatao nila?
Tinira ko ba sila bilang ako si Chesca?
Pinagalitan ko sila bilang presidente ng organisasyon.
Pinagalitan ko sila dahil naapektuhan na ang image ng org.
– Exactly my point. Pero ating isipin bakit nga ba iniisip na fanclub ang org?
Tingnan mo ang mga taong bumubuo nito. Tingnan mo paano sila umasta.
And again etoh ako.
Pinagalitan ko sila dahil ano na naman ang labas ng org?
Ano na naman ang tingin nila sa atin?
Sino ang seseryoso sa Arirang kung tingin nila lahat ng nandito ay raging fangirls?
Mahal ko ang org, ang Arirang.
Alam ko naiintindihan niyo ko dahil kayo mismo sinasabing mahal niyo ang Arirang.
Kaya ngayon tatanungin ko kayo, anong gagawin ninyo kung madaming nagsasabi ng hindi maganda tungkol sa organisasyong pinaghihirapan niyo?
Pinaghihirapan ko ang organisasyong ito.
Alam iyan ng orgmates ko sa POLSCi. Priority ko ang Arirang.
May mga GA kami at events na sinacrifice ko para sa Arirang.
Pero ano? Pinapahalagahan ba ng mga tao dito ang pinaghihirapan ko?
Pinapahalagahan ba ng members ang paghihirap ng Execomm nila?
Paulit-ulit na lang eh. Pare-pareho na lang ang nagtatrabaho.
Hindi ko tinitira ang pagkatao nila ng pagalitan ko sila.
Pinagalitan ko sila dahil sa trabaho.
Nasaktan sila dahil tinira ko ang pagfangirl nila?
Pero anong magagawa ko kung nakakaapekto na ang pagfangirl nila sa trabaho?
Tama si Dheu ng sabihin niyang: “dapat nasa labas din ng trabahong opisyal ang pagfafangirl” (mula ulit sa blog ni Dylan).
“Pero sa kabilang banda naman, sana maintindihan din natin na ang iba satin fangirl talaga. Di na magbabago ang fact na fangirl talaga sila” (mula ulit sa blog ni Dylan)
– Uulitin ko lang. Fangirl din naman ako eh. Hindi ba ko fangirl? Pero bakit ako nagagawang magtrabaho? Ako na iniintindi ang acads, orgs, at trabaho (tutor).
“Magkaroon na lang siguro tayo ng pasensyang pagsabihan sila, at huwag naman tayong bigla na lang sasabog at magcoconclude ng kung anu-ano.” (mula ulit sa blog ni Dylan)
– Hindi naman ako sasabog kung hindi sumosobra. I told everyone sa GA last Wed., Dec 2. na naka 5 strikes sila. 5 beses akong napuno sa kanila but i held it back dahil ayaw kong magkaaway-away. Pero for them na maka 5 strikes? Sinong hindi magagalit? Hindi ako sasabog kung hindi ako napuno. Lagi na lang akong nagpapasensiya.
Matanda na tayong lahat, sana alam niyo na minsan hindi na nila kelangan ng paalala. Dapat alam niyo na iyong tama at mali.
Nagkulang ba sa paalala? Lagi akong nagloload para makapagtext. Nagsesend din ako ng message sa ym, yahoogroups at facebook pero ano?
Sino ang nagrereply? Sino ang sumasalo ng trabaho? Pare-pareho na lang.
Hindi kami masasaktan ni Bea ng ganito kung hindi namin pinapahalagahan ang mga tao sa organisasyong ito. Kaibigan namin kayo.
Paano namin ibabalanse ang pagiging kaibigan at Execomm?
Pag pinapagalitan namin ang members, org-related lang naman ah.
Wala kaming karapatan makialam sa personal life niyo.
Ang hindi namin maintindihan ay bakit kayo ganun magreact?
Kayo ang naghalo ng “org at friendship”.
Sa amin ni Bea, labas ang trabaho sa friendship.
Pinapagalitan namin kayo dahil hindi kayo nagtatrabaho ng maayos.
Pero sana, labas doon, magkakaibigan pa din tayo.
Na matapos naming magalit bilang Execomm niyo, makakalabas pa din tayo at makakapagsaya dahil magkakaibigan tayo.
Bakit kami ni Czar nakabuo pa ng kanta noong KPop Idol matapos ko siyang pagalitan sa ginawa niya noong Food Exhibit?
Bakit kami ni Sarah nakapagnoraebang at nakapaginumn pa matapos kong pagalitan ang members ng org?
Bakit sila nagawang intindihin iyon? Bakit iyong iba hindi?
Bakit iyong mga kaclose pa namin ni Bea?
Bakit iyong mga inasahan naming makakaintindi sa sentiments namin?
Sa kanila ako dati nagoopen. Sa kanila ako dati nagrarant.
Pero ngayon bakit ganoon?
Nasasaktan kami ni Bea dahil kayo iyong mga close friends namin pero kayo pa ang unang tumira samin.
Kayo ang unang nagignore. Ang unang umiwas.
Nasasaktan kami ni Bea dahil doon.
Pero bakit ang labas kami ang nakasakit sa inyo?
Hindi niyo ba naiintindihan ang part namin?
Naging Execomm pa naman dati si GD.
Sana naiintindihan niya kung gaano kahirap ang trabaho ng isang Execomm.
Sana naiintindihan niya kung gaano kahirap na manatiling isang kaibigan ngunit hindi kalimutan na officer siya ng org.
Sana naiintindihan niya kung gaano kahirap sa isang presidente ang sermonan ang members niya, lalo pa na karamihan sa mga ito ay kaibigan niya.
Napakahirap na kalbaryo niyan. Presidente ka at kaibigan nila.
Paano mo sila papagalitan ng hindi ka nakakasakit?
Paano mo titiisin ang lahat para lang hindi magkagulo?
I want to borrow a quote from a former orgmate.
“Sometimes, you need to be cruel to be kind.”
Naniniwala ako diyan.
Kung ako nahihirapan na ng ganito, isipin na lang natin ang mga magulang pag pinapagalitan nila ang mga anak nila.
Napakahirap nga naman.
Hello world!
Welcome to WordPress.com. This is your first post. Edit or delete it and start blogging!
Cuendillar0715's Blog 